Modernization, Iran's recent problems and its response towards modernization (A brief elucidation)

Modernization, simply as the term expresses, means getting modern and being an object or subject of modernity. As a vague expression, it has been approached by many scholars with slightly different understandings and definitions. Anthony Giddens in his book “The Consequences of Modernity” suggests a start point to modernity and calls it a European product saying,

"As a first approximation, let us simply say the following: 'modernity' refers to modes of social life or organization which emerged in Europe from about the seventeenth century onward and which subsequently became more or less worldwide in their influence."

The most distinct feature of modernization I guess is globalization, subsequently introducing modern world development, being exceedingly at the mercy of technology and media, radically, changing the pre-modern traditional world.

While modernization is internationally accepted and welcomed as a wave of positive changes attractively shaping the globe with its products such as industrialization, advanced technology, democratization, governmental improvements and a fresh art, music, and literature, on the contrary, it is highly criticized for delivering radical changes to traditional societies, which at first was thought worth the price. Critics insist that traditional societies were often destroyed without ever gaining the advantages modernity had promised by, amongst other things, rise in the economic level between the progressive societies whom successfully managed to deal with modernization surviving the consequences and such outdated societies failing to cope up with modernity, which we can clearly see in the bodies of the so called third world backward states existing today; some of them being Tunisia, Pakistan, Bangladesh and most of the east and north African countries. Therefor it wouldn’t be wrong to claim that the net effect of modernization for some societis was the replacement of traditional poverty by a more modern form of misery, rather than any sort of economic enhancement.

Some other challenges that modernization posed to the traditional societies was taking away the certainties and believes of individuals imparted by various traditional, especially religious, sources which governed their life style by replacing them with a new, extremely unrestricted, social system and subsequently creating an open space where transformed population suddenly found themselves in, totally unsure of what to do with. Modernization was also threatening the legitimacy bestowed upon the rulers and monarchs as well as the ruling systems backed by traditional laws and statutes in those regions. Professor Afsah also pointed towards these facts in his lectures stating Modernity “creates a sense of emptiness and the loss of certainties of past”1 and saying “Modernity brings at the same time enormously powerful tools for industrial production, scientific insight, bureaucratic innovations and cultural changes. But with these opportunities, with this power to control comes the fear of destruction of old communities, values and even individuals. And so this control that is now possible by particularly the state, breeds anxiety and resentment”2. To some fundamentalist traditional societies specially shaped and inspired by religious laws, say Islamic states, such as Afghanistan, Iran, Indonesia, Egypt etc. accepting modernity was an equivalent of “humiliating” imposition of foreign/western domination.

Coming to Iran, before assessing and analyzing its response towards modernity, I would like to briefly mention the challenges Iran faced since 19th century.  Iran's geopolitical importance made it a central focus of the colonial "Great Game" between Russia and Great Britain. Ultimately, in August 1907, the two great powers decided to carve Iran up into spheres of influence; the agreement sealed Russian supremacy in the north and British supremacy in the south of Iran. At the same time, a struggle was taking place within Iran's borders, as the country was undergoing the Constitutional Revolution (1905–11). World War I found Iran in difficult straits. Its economy was shattered, and the country suffered from a growing power vacuum which was a great symbol of Iran’s Failure in approaching modernity. In 1921 Reza khan demanded that the cabinet be dissolved and that the failing Qajar shah appoint him commander of the military and He subsequently toppled the Qajar dynasty in 1925, which had ruled Iran since 1785. Shortly thereafter, Reza Khan assumed the position of Shah establishing the Pahlavi Dynasty. Iran under the leadership and direct supervision of the Shah became a nation-state, brought back from the verge of certain disintegration and achieved a degree of progress only dreamed of a generation before. In 1951, the Shah appointed Mossadeq as prime minister. Mossadeq followed through on his plans to nationalize the oil industry, and the National Iranian Oil Company was formed which was highly against the interests of west. In 1953 the British MI-6 and the CIA undertook Operation Ajax, which toppled Mossadeq from power.

During the 60s and 70s Iran experienced an exceptional transformation that left nothing unaffected, including Islam that became radicalized under the influence of crude Marxism-Leninism. The new Muslim radicals and high clerics among them concealed their rejection of modernity in a language of anti-imperialism and quasi-socialism. They successfully turned culture and national identity, which were equated with Islam, into a weapon against westernization.  And finally the Islamic revolution of Iran takes place in 1979 putting an end to Pahlavi’s dynasty and the return of Ayatollah Khomeini to Iran and establishment of the Islamic Republic of Iran. Soon Iran found itself in war with Iraq, lasting for 8 years finally ending up with Iraq’s defeat which consequently favored the newly established Islamic Republic with important legitimacy and self-image.
The Iranian modernizers in their search for applicable models looked to Turkey and later Japan. Japan would seem a perfect model but since it was far away and nobody knew much about it, Turkey proved a more practical example. During the years of Reza Shah Pahlavi's ascendance (1921 - 41) Iran, wholeheartedly, pursued a program of modernization copied from Turkey. According to late 19^th century’s intellects, modernization was the only way to defend Iran's independence, culture and identity and this defensive and limited view of modernization, distorted Iran's discourse of Modernity. Iranian Islamists and the role of Islamic clergy has always resulted in national backwardness by not letting secularism get into Iran and has continuously distorted the trend of modernization to an extent that Iran at the beginning of 21st century faces the same old problem: how to become a truly modern society?

1- Video Lecture 2.3, 08:53
     Constitutional struggles in Muslim world
     www.coursera.org
2- Video lecture 2.3, 00:53)
     Constitutional struggles in Muslim world
     www.coursera.org

Abdul Basit Radmanes   

     Saturday, 11 January 2014

 Bhopal-India          

کاندیدهای اسلامگرا و عاقبت انتخابات - مکث کوتاه

 خواستم یک نکته که امروز هنگام دیدن حمایت بعضی ها از کاندید های اسلامگرا در فیسبوک به ذهنم رخنه کرد، را با دوستان عزیز به اشتراک بگذارم. کاندیدهای اسلامگرا که در لیست نهایی نام شان درج است، اشخاص بدی نیستند. مثلا جناب استاد یک شخصیت خوب و یک تن از علمای هستند که واقعا بالای شان میشود افتخار کرد ولی بیایید کوشش کنیم باریکی زمان را درک کنیم و برای یک بار هم که شده اهداف و افکار کاندیداهای اسلامگرای معزز مان را با اهداف و افکار افراد و دولتهای که تمویل و حمایه کننده دولت که جناب شان میخواهند رئیس اش شوند، مقایسه کنیم. فکر میکنم به بسیار خوبی خواهیم فهمید که چنین کاری امکان پذیر نیست و محال است و جزحیف و میل آرای مردم و زحمات شان (در راستای اخذ کارت رای دهی و آمدن شان تا پایه های صندوقهای رای آنهم  در شرایط دشوار و نا امن. بار شرطا اگر یکی ازین کاندید های محترم رئیس جمهور شوند و آن هم از راه دموکراتیک و آرای مردم (که شخصا این کار را دور از امکان می بینم)، خبرگان و نخبگان سیاسی ما به خوبی از عاقبت چنین کاری آگاه اند چون فکر نمیکنم جریانهای اخیر در مصر و عاقبت دولت محمد مرسی ( اسلامگرا) را به این زودی فراموش کرده باشند.دوستها شاید فکر کنند که دولت مصر کجا و دولت افغانستان کجا، ولی تا جایی که من فکر میکنم چه افکار و منبع الهام اسلامگرایان این دو دولت و چه هم دوستان و منابع حمایوی این دو دولت، همه تقریبا یکسان اند. اگر دوستی فکر میکند در اشتباه  هستم، خواهش میکنم تا نظر بدهد و نقد کند.

سپاس

         عبدالباسط رادمنش  
چهار شنبه، 10 جدی/دی ماه 1392

همه جا دکان رنگ است همه رنگ ميفروشد...

بسم الله الرحمن الرحیم

   این روزها بازار قوم گرایی در افغانستان خیلی رونق گرفته. دلالان قوم هر کدام به زعم خویش غرق گیرودار در این بازارهستند. امان از  دست این مصیبت که از برکت رسانه ها و شبکه های اجتماعی مثل فیسبوک و تویتر و امثالش حتی صدها کیلومتر دور از افغانستان نیز افغانستانی ها از گزند اش ایمن نمی مانند. وقتی به صفحات انترنتی سر میزنم، میبینم کسانی بر تبار شان چنان می بالند و گران فروشی می کنند تو گویی که زاده حلالی ابلیس اند. برعکس کسانی هم بر پدیده ای شوم تبارگرایی نفرین میفرستند و با توصل به اساسات اسلامی، آوایی وحدت و ملی گرایی را سر میدهند. بعضی ها هم مثل جنرال طاقت و اسماعیل یون خود فروختگان و وطن فروشان خائن، از حدود انسانیت پا فرا می نهند که همگی شاهد مخاطب قرار دادن تبارهای معزز و معظم افغانستان با لحن قبیح و "حرامی" خطاب کردن شان، در یکی از کانالهای تلویزیونی بنام "ژوندون" که هر ازگاه دست به توهین دیگر اقوام زده و مردم شریف افغانستان را به تعصب دعوت میکند و خود اسماعیل یون ریاست اش را بر عهده   دارد، از طرف این دو دد بودیم. آدم به یاد شعر استاد رازق فانی می افتد که کاملا مصداق حال ماست؛

همه جا دکان رنگ است همه رنگ ميفروشد

دل من به شيشه سوزد همه سنگ ميفروشد

به کرشمه يی نگاهش دل ساده لوح ما را

چه به ناز ميربايد چه قشنگ ميفروشد

شرری بگير و آتش به جهان بزن تو ای آه

ز شراره يی که هر شب دل تنگ ميفروشد

به دکان بخت مردم کی نشسته است يارب

گل خنده ميستاند غم جنگ ميفروشد

دل کس به کس نسوزد به محيط ما به حدی

که غزال چوچه اش را به پلنگ ميفروشد

مدتيست کس نديده گهری به قلزم ما

که صدف هر آنچه دارد به نهنگ ميفروشد

ز تنور طبع فانی تو مجو سرود آرام

مطلب گل از دکانی که تفنگ ميفروشد

چند روز قبل در مجلس نمایندگان و به ترتیب در مجلس سنا بر سر ذکر تبار و ملیت در شناسنامه های برقی برخورد لفظی و حتی فزیکی بین سناتوران و نماینگان محترم صورت گرفت که خیلی دردآور بود برایم و در واکنش به این رخدادهای تلخ چند کلمه ای در صفحه فیسبوک ام نوشتم که متن دقیقش چنین بود؛  "امروز متیقن شدم که چیزی بنام دین اسلام در افغانستان وجود ندارد و ازین جا مسلمانی تقریبا کوچ کرده. گر چه قبل ازین هم میدانستم که انسانهای این سرزمین مفهمو و درک درستی از دین ندارند و دین را محاط به یک بلست ریش و ده متر لنگی کرده اند ولی حد اقل به سه چهار نفر "تحصیل کرده" و "دانشمند" امید بسته بودم که آن هم هیچ شد و امروز با مغلوب ساختن و ناچیز شمردن اخوت و برادری اسلامی در مقابل تعصب لسانی و قومی آن هم از طرف اشخاص مثل سناتوران و وکلای پارلمان در داخل "خانه ملت" و دیگر نهادهای تقنینی، مردم این سرزمین ثابت کردند که دین یعنی هیچ و قوم یعنی همه چیز!یادداشت: لعنت به من که اینجا را سرزمین اسلام و مسلمانها می پنداشتم و به نامش می بالیدم"
دوستان فیسبوکی ام نظریات عجیب و غریبی گذاشتند که با خواندنش حتی از نوشتن آن متن پشیمان شدم. کسی گفته بود "ما اول پشتون هستیم باز مسلمان چرا که اسلام چهارده صد سال پیش آمده بود مگر پشتون پنج هزار سال تاریخ داره" و دوست دیگر که از قریب میشناسم اش و ماشاألله یک قبضه ریش برابر به سنت داشته و خیلی هم خودش را مرد مؤمن ومتقی تلقی میکند نوشته بود " لعنت به کسی که به افغان بودن و مسلمان بودن میشرمه". با خواندن نظریات این جنابان کاملا گیچ شدم و هم به نادانی شان بی اختیار خندیدم. چند سطری که من برای اظهار انزجار و نفرت ام ازقومگرایی نوشته بودم، جنابان والا آمدند و در زیر همان متن باز هم با تمسک به نادانی، به اصرار و پایبندی به این پدیده شوم  پرداختند.
 نمیدانم این دوست که همواره مدعی تقوی اسلامی است، بر اساس کدام قانون و مدرکی به خودش حق لعنت فرستادن به شخصی که بر ملیت و یا دین اش خجل است را داده ؟ چون مطمئنا دین اسلام که چنین اجازه را به کس نمیدهد.  به عنوان یک مسلمان من از پیامبر بزرگوارم درس احترام و برخورد نرم با مردم را اموخته ام و همیش کوشیده ام تا طرز برخوردم را استوار بر این اصول نمایم. پیامبری را که من میشناسم شخصی بود که حتی با منافقین که سرسخت ترین دشمنان دین بودند رویه خوب میکرد و تا آخرین نفس حتی از افشای نام شان خودداری کرد، چه رسد به این که به آنها لعنت فرستاده باشد. عینا اگر شخصی بر ملیت اش می شرمد کاملا حق دارد و هیچ کس و نظامی او را مستحق لعن و نفرین شمرده نمیتواند و دین اسلام، چنان که میدانیم به قوم و ملیت هیچ ارزشی قایل نیست و اینها را فقط ابزار شناخت و تعارف بین مسلمانها میداند و به هیچ یک از پیروانش این حق را نمیدهد که بر اساس قومیت و ملیت به همدیگر لعنت بفرستن.
بیاید به اقوام، زبانها و داشته های فرهنگی یکدیگر احترام بگذاریم و همه برادروار باهم زندگی نماییم. نگذاریم هر دلال قوم و هر خائن در بین ما رخنه کند و ما را به نام این و ان به جان هم اندازد. بر ماست تا هم خود ازنفاق دوری کنیم و هم دیگران را ازین کار بر حذر داریم. به امید روزی که فرهنگ و زبان مردم جنوب در شمال و از شمال در جنوب محترم شمرده شود و مردی از شرق به غرب بدون ترس و هراسی رفته و مورد احترام قرار گیرد و هم مردی از غرب به شرق.

و من الله التوفیق

                 

               

     عبدالباسط رادمنش

آدینه، 29 قوس/آذر 1392